Tom Newman (inżynier dźwięku): "[Gdy go poznałem] był bardzo nieśmiałym i lekko zakłopotanym młodym hipisem, wyglądał jakby nie miał kontaktu z otoczeniem, naprawdę bez przerwy. Miał tylko dwie sztuki ubrań, które nosił na okrągło - jaskrawo purpurową parę jeansów oraz ubogą skromną podkoszulkę. Nie widziałem go w niczym innym przez kilka pierwszych lat, kiedy razem pracowaliśmy. Myślę, że nie miał niczego więcej!" (sierpień 1997)

Wendy Roberts (wokalistka): "Trochę ospały, ale w pozytywny sposób. Niezaprzeczalnie wie, czego chce. Rzecz jasna genialny twórca i muzyk. Naprawdę miły, przyjazny człowiek, typ faceta, którego zaprosiłoby się na drinka i pogawędkę w knajpie." (marzec 1995)

Barry Palmer (wokalista): "Jeśli wykonujesz robotę dla kogoś takiego, jak Mike musisz to robić w sposób, w jaki on sobie tego życzy. (...) On zwykł być perfekcjonistą. Zawsze używał najwyższej jakości bębnów i instrumentów i wokalistów." (wrzesień 1997)

Mike Oldfield: "Nie, żaden kompromis. Robię to, co robię ponieważ czuję, że to właśnie jest właściwe i mnie usatysfakcjonuje. (...) Nie lubię zastanawiać się na okrągło, dlaczego zrobiłbym to, a dlaczego powinienem tamto i jaki byłby ku temu powód. Spontanicznie myślę 'to właśnie będzie właściwe rozwiązanie' i tak czynię. Nie szukam usprawiedliwienia." (czerwiec 1999)

Mickey Simmonds (klawiszowiec): "Mike nie słucha żadnych płyt ze współczesną muzyką, a  jedynie muzykę klasyczną. Moja solowa płyta leżała u niego w studiu przez trzy miesiące. Gdy z  wściekłością zabrałem ją wreszcie stamtąd został po niej czysty ślad pośród kurzu na półce."

Anita Hegerland (wokalistka, przyjaciółka): "Nie zakochałam się w nim od pierwszego spojrzenia. Ale zawsze go lubiłam. To bardzo miły człowiek." (październik 1989)

Simon Philips (perkusista, producent): "Mike po prostu mówił mi, jak być inżynierem [jego nagrań]. (...) Niezwykle dużo się od niego nauczyłem i tak naprawdę to on pokazał mi, jak rozpocząć solową karierę." (marzec 1999)

Carrie Melbourne: "Czytałam, że kiedyś romantycznie sie wyraził, iż 'gdy chcę zrealizować jakiś projekt, poruszę niebo i ziemię, by to osiągnąć'. Mnie jednak przychodzi do głowy inne, bardziej przyziemne jego wyobrażenie, jak siedzi za kierownica walca parowego i najbezpieczniej jest wtedy albo wskoczyć na siedzenie za nim albo ewakuować się na bezpieczną odległość. Nie ma bowiem sposobu aby go powstrzymać, gdy ruszy z miejsca".