Hooh Vamw D - ŚWIĘTY DRÓB I PROBLEMY WSZECHŚWIATA

Rozmawiam z najsłynniejszym treserem kur, panem Gusławem hrabią "Dużą Zupą" Rzeckim-Potockim.
Pele Ple Ple: Jak zaczynała się pana przygoda z tresurą?
G. hr. "D. Z". Rz.-P.: To było dwadzieścia siedem lat temu. Na pierwszą komunię dostałem rybki (pamiętam jak dziś: homoseksualna parka mieczyków). Niestety nie dostałem akwarium, a moich rodziców nie było stać na tak drogi zakup. Musiałem nauczyć rybki oddychać tlenem zawartym w powietrzu.
P. P. P.: I co udało się?
G: Prawie. Jedna rybka oddychała bez problemów, a druga
P.P.P.: Zdechła?
G: Nie, przeewoluowała w papugę.
P.P.P.: To wspaniałe. I co dalej?
G: Nauczyłem papugę opiekować się mieczykiem. Po tygodniu sama chodziła do sklepu zoologicznego i kupowała pokarm dla rybek. I to był początek katastrofy.
P.P.P.: Co się stało?
G: Jakaś kłótnia, jak to w małżeństwie. Co tu dużo kryć, mieczyk-papuga zaczął znacznie przeważać cywilizacyjnie nad mieczykiem-rybką. Któregoś dnia papuga kupiła pół kilo żelatyny i nazajutrz mieliśmy rybkę w galarecie.
P.P.P.: A Papuga? [kura]

G: Uciekła. Słyszałem, że ewoluowała dalej. Podobno nawet została ministrem.
P.P.P.: Czyli o krok od naczelnych! To prawdziwy sukces.
G: To prawda. Postanowiłem rozwijać swoje umiejętności treserskie. Poszedłem na Uniwersytet. Nie ma tam wprawdzie wydziału tresury, ale skupiłem się na obserwowaniu kadry i w ten sposób doszedłem do pewnych wyników.
P.P.P.: Jakie było pana najbardziej spektakularne przedsięwzięcie?
G: Kilka lat temu na zlecenie pewnej niemieckiej firmy tresowałem trzydzieści tysięcy lemingów. Spadając ze skały do morza miały ułożyć się w napis reklamowy. Praca była naprawdę fascynująca. Lemingi okazały się wspaniałymi partnerami. Nie zaprzyjaźniłem się z żadnym tylko dlatego, że wiedziałem, jaki koniec je czeka. Niestety, kiedy robota była skończona w Niemczech weszła ustawa o zmianie ortografii i cała tresura poszła na marne. Jeden leming powiedział mi, że ma jeszcze jeden powód do popełnienia samobójstwa. Pytał się nawet, czy nie chcę się do nich dołączyć.
P.P.P.: Pytał? Powiedział? Czy umie rozmawiać pan ze zwierzętami?
G: Nie ze wszystkimi. Na przykład rosomaki są dosyć gburowate. Mają stanowczo zawyżoną samoocenę. Nie da się rozmawiać z kimś, kto uważa, że jest mądrzejszy od całego świata. To samo koniki morskie i hiszpańskie muchy. Ale na przykład drób to wspaniali kumple i straszne gaduły.
P.P.P.: Czy w tym należy upatrywać źródeł pana obecnej profesji?
G: Kury fascynowały mnie od dawna. Pamiętam nawet, że żałowałem, kiedy moja pierwsza rybka zamieniła się w papugę, a nie w kurę. Nie wiem, czym tłumaczyć tę fascynację. Może w poprzednim wcieleniu byłem kurą
P.P.P.: Raczej kogutem, hehe. Ale poważnie: Na czym polega tresura kury?
G: Przede wszystkim kura musi być doskonała kondycyjnie. Pobudka o szóstej rano, niskokaloryczne śniadanko i jogging. Biegamy jakieś sześć siedem kilometrów po osiedlu.
P.P.P.: To musi być wspaniały widok, pan w dresie, a naokoło dwa tuziny kur.
G: Jeszcze lepiej jest, kiedy idziemy razem na basen.
P.P.P.: Jogging, basen widzę, że poświęca pan dużo czasu swoim podopiecznym.
G: Nie mogę powiedzieć, żebym ich zaniedbywał. W soboty chodzimy nawet razem do teatru, albo do kina.
P.P.P.: Jasne, po ciężkim tygodniu pracy potrzebny jest relaks.
G: Chodzi raczej o sprawy ambicjonalne. Zależy mi na tym, aby moje kury były bardziej kulturalne od graczy. Nie jest to z reguły trudne do osiągnięcia.
P.P.P.: Rozumiem, że w tej sytuacji rodzi się pewna nić porozumienia pomiędzy panem i pańskimi kurami. Nadchodzi jednak moment, kiedy musicie się rozstać. Jak pan znosi mecz? Przecież podczas każdego traci pan dwójkę podopiecznych.
G: Oczywiście są to ciężkie dla nas wszystkich chwile. Od samego początku nie ukrywam przed kurami do czego mają służyć. Często rozmawiamy wieczorami o śmierci, życiu wiecznym, krwiożerczym show businessie i służbie społecznej. Kury odnoszą się ze zrozumieniem do zasad gry. Zdecydowana większość z nich woli śmierć w światłach reflektorów, niż pod anonimowym rzeźnickim nożem. Zgadzamy się również co do tego, że ten jeden błysk, przysłowiowe piętnaście minut, które otrzymuje wcześniej czy później każda tresowana przez mnie kura, jest lepsze i przede wszystkim bardziej szczere od powolnego konania, które dzisiejsza kultura masowa funduje każdej gwiazdce, czyniąc z niej ofiarę jej własnej, sztucznie nadmuchanej sławy.
P.P.P.: Poruszył pan tu ważną kwestię: kury, a sława.
G: Oczywiście sława kur jest bezinteresowna, tak jak sława niegdysiejszych gladiatorów. Kura nie zabiega o sławę. Ona po prostu jest. Wkracza na boisko i przeżywa najintensywniejszą godzinę swojego życia. To rusza ludzi. Większość kibiców, a także graczy nigdy nie doświadczy jądra egzystencji z taką siłą, z jaką doświadcza tego kura frunąca niemal nad boiskiem. Tym zapewne można tłumaczyć uwielbienie, jakim otaczane są kury.
P.P.P.: Mówi tu pan wielkie słowa o egzystencji, doświadczeniu, prawdzie. Ktoś mógłby pomyśleć, że rozmawiamy o tysiącleciu martyrologii narodu polskiego. Tymczasem rzeczywistość jest okrutna: gra w dwie kury polega na tym, że blisko dwa tuziny oprychów zagania nieszczęsny drób na śmierć, przy czym tłumy szaleją, a wysokonominałowy szelest zasila dewizowe konta prezesów.
G: Popełnia pan podstawowy błąd, który zresztą często jest udziałem komentatorów i teoretyków tej gry. Patrzy pan mianowicie na wszystko od strony człowieka. Człowiek jest oczywiście ważny, to on wymyślił reguły, według których gra może rzeczywiście wyglądać tak, jak to pan opisał. Jest jednak jeszcze kura, która ma swoje priorytety, swoje zasady, swoją moralność, zazwyczaj silniejszą i bardziej humanitarną niż moralność graczy, kibiców, nie mówiąc o działaczach.
P.P.P.: Mógłby pan rozwinąć tę frapującą myśl?
G: Proszę pana, czy zastanawiał się pan kiedykolwiek, dlaczego kura biega? Każą jej, brzmi prawdopodobna odpowiedź. Zmuszają ją do tego, to jasne. Ale kura wie, że w końcu umrze - dlaczego nie jest jej wszystko jedno, czy umrze za pięć minut, czy za godzinę? Mogłaby oszczędzić sobie trudu, poddać się, przestać biegać tuż po kurantach rozpoczynających mecz. Nie robi tego jednak. Daje z siebie wszystko. Kura wie, że oto ma ostatnią szansę dokonania czegoś wielkiego. Chce tego dokonać. Chce być beznadziejnie heroiczna. Biega do końca, bo tego wymaga od niej jej katechizm. Tego się nie da zakontraktować ludzkimi zasadami gry. To kura ma wpojone od kolebki. Kura jest ideowym spadkobiercą wszystkich uciskanych ras i narodów, które w imię honoru i wyznawanych przez siebie zasad, mimo miażdżącej przewagi ciemiężyciela podnoszą głowę i walczą do nieuniknionego końca. Każda tresowana przeze mnie kura jest istotą współcierpiącą z Kosmosem.
P.P.P.: Kładzie rękę na piersi i intonuje Rotę.
G: Inny przykład: gdy jedna z drużyn uzyskuje satysfakcjonujący wynik, często zaczyna grać na zwłokę. Polega to na tym, że gania się kurę w kółko chcąc doprowadzić do jej rychłego zgonu tak, aby mecz zakończył się jak najszybciej. Typowo ludzkie kunktatorstwo. Człowiekowi chodzi o wynik, czyli o pieniądze. Nie interesuje go szlachetna rywalizacja, która odtwarza mityczną walkę herosów u początków świata. Zasady olimpijskie zostały już dawno pogrzebane przez organizacje, które powołano do tego, by je pielęgnowały. W tej sytuacji, tak haniebnej dla rzekomo najwyższej formy bytu, jedyną istotą zachowującą czyste sumienie pozostaje kura. Wyrywa się z kręgu osaczającej ja kunktatorskiej drużyny i pędzi do bramki, by wynik uległ zmianie. Kura grając do końca wymusza również poświęcenie graczy. To jej twardy kręgosłup moralny, a nie sprawność zawodników, wszędobylska telewizja, czy nalane gęby oficjeli sprawia, że dwie kury są grą porywającą.
P.P.P.: Z tego, co pan powiedział wynika, że kura ma szanse decydowania o wyniku meczu. Czy nie jest to sytuacja korupcjogenna?
G: To co pan mówi to ohydna potwarz rzucona na cały szlachetny gatunek kur. Można przekupić każdego: zawodników, działaczy, sędziego, nawet mnie; tylko kury są nieprzekupne. Co z tego, że sprzedadzą się zawodnicy, czy arbiter. Wynik meczu nie zależy od nich. To kura, dzięki swojej przyrodzonej sprawiedliwości, dzięki współczuciu, dzięki miłości wreszcie, sprawia, że ta gra jest wolna od plagi przekupstwa. Dwie kury to bodaj ostatnia niepokalana wysepka na brudnej mapie dzisiejszego sportu. Jeżeli komukolwiek to zawdzięczamy, to tylko kurom, ich poświęceniu, ich odwadze ich świętości.
P.P.P.: Na koniec, niech pan się zwierzy naszym słuchaczom ze swoich marzeń.
G: Mam tylko jedno marzenie, ale nie wiem, czy jestem jego godny. Chciałbym kiedyś wybiec jako kura na boisko, uciekać przed goniącymi mnie zawodnikami, ale tak naprawdę biec po powszechną szczęśliwość, pokój, miłość, poszanowanie człowieka przez człowieka i kury przez resztę świata, biec do końca, do najpiękniejszej z możliwych śmierci, biec nie dla siebie, a dla przyszłych pokoleń tak, jak robi to każda wytresowana przeze mnie kura.
P.P.P.: Amen.