---

WSTĘPNIACZEK

Świat się zmienia, zmianie ulega nastawienie ludzi do słowa pisanego. Po olśniewających sukcesach naszej gazety w numerze 10 objawiliśmy totalny kryzys mocy twórczych; weny i muzy opuściły nas wraz z bocianami i uciekły do ciepłych krajów. Po wielokrotnie zwiększanym nakładzie, dodrukach i przedrukach w innych czasopismach w kraju i za granicą klęska na całej linii. Pomimo, że nakład ostatniego numeru wyniósł tylko 30 sztuk, udało nam się dobrowolnie i za darmo rozdać tylko 2, z tego jeden po długiej namowie wzięła siostra Uksia. Pozostałe egzemplarze przyjął pan Mietek - dozorca budynku przy ulicy Łochowskiej 54, pod warunkiem, że nie będzie musiał ich czytać. Powiedział, że potrzebuje wkładów do kubła na śmieci...
 

Nie wierzymy, że to kosmetyczna zmiana tytułu nr 10. spowodowała, że wypadliśmy z rynku. Czyżby więc KOMERCJALIZACJA naszych czytelników? A może to my utraciliśmy nasz talent i wrodzoną błyskotliwość? Czy bezpowrotnie?... Walcząc z kryzysem wymyśliliśmy, że nasz numer nie będzie jakąś tam zwykłą gazetą, że to czyta się, czyta i bach do kosza. W numerze znajdziesz - czytelniku - przerywane linie. Zginając kartki wzdłuż nich uzyskasz efektowne, kolorowe pudełko, w które możesz zapakować co chcesz i położyć pod choinkę!!!  Wielu ładnie opakowanych prezentów życzy z okazji Świąt B.N. Redakcja "SŁONECZNI-ZBIÓRKA"

Raport Wigilijny Rewolucja á la MAGGIE Koncik gramatyczny Dekompresje muzyczne Jak to się robi w... Rubryka dla Bulique'a Moda Komiks SĘsacja

Raport Wigilijny
Jorge Luis Borges (1904-1988)

Chciałem wam opowiedzieć bardzo interesującą historię, która przydarzyła się ostatnio moim sąsiadom. Otóż sąsiedzi ci są, a właściwie byli, a właściwie znowu są bardzo biedni. Najstarszy z sąsiadów - Tata Sąsiad trochę aż zwariował z tej biedności i postanowił wysłać trzy małe sąsiadziątka na ulicę. Sami rozumiecie, że to skurwysyństwo.
Ale zbliżały się święta i stał się cud! Tata sąsiad odnalazł na podłodze w dużym pokoju sporą bryłkę złota. Trzy małe sąsiadziątka nie poszły więc na ulicę, a Tata sąsiad wyzdrowiał. Czas jednak płynął i pod koniec następnego roku zaczął chorować nie tylko Tata Sąsiad, ale również Mama Sąsiad, a trzy małe sąsiadziątka znów stały się niespokojne. I, kurcze!, cud powtórzył się! 24 grudnia ubiegłego roku Sąsiedzi znaleźli na podłodze w dużym pokoju dwie spore bryłki złota i podskoczyli z radości. Ponownie zostali ocaleni! Nie zastanawiali się nawet nad tym któż jest czyńcą tak wspaniałych i jakże na miejscu podarunków: "Święty Mikołaj i basta!" - chrząkała Babcia Sąsiad i wszyscy się z nią bezkrytycznie czasem zgadzali. W Wigilię B.N. tego roku cała rodzina przebrała się odświętnie i czekała na trzy bryłki złota. Szczególnie małe sąsiadziątka czekały, bo nie były już takie małe i wiedziały czym się różne rzeczy mogą skończyć.
O godzinie 20.14 do drzwi zapukało trzech niespodziewanych kolędników z urzędu podatkowego. No i co teraz zrobią moi Sąsiedzi? Pomyślcie o nich wtranżalając kluski z makiem.

*) Semtex - czeski materiał wybuchowy, nieźle daje do pieca (przyp. - Ge Ch.).

Dziś w naszym konciku prawdziwy dramat granat gramat. Zajmiemy się bowiem sposobem prezentowania najważniejszych wiadomości na pierwszych stronach gazet. Oczywiście określenie "najważniejsze" jest bardzo subiektywne - wystarczy wspomnieć takie tytuły artykułów jak: "Zdradziła go z saperem podwodnym" albo "Baba zjada faceta". Pomińmy jednak czasopisma posiadające w tytułach przedrostki: Super-, Extra-, Sex- oraz przymiotnikami "sensacyjny" i "erotyczny". Aby zrozumieć i posiąść umiejętność pisania artykułów na pierwszą stronę spójrzmy na następujący przykład:

"Wczoraj w londyńskim City o godzinie 17⁰⁰ eksplodowała bomba. Najprawdopodobniej odpowiedzialna jest za to Irlandzka Armia Republikańska. Jak zwykle, [ ... ble, ble]. Zginęło 27 osób, 50 jest rannych. Kawałki ciał znajdywano w promieniu 100 metrów."

Pierwsze trzy podkreślone fragmenty informacji to: miejsce, czas i rodzaj Wydarzenia Na Pierwszą Stronę. Dalej następują mało interesujące rozważania kto, co i dla czego, po czym pointa: ilość zabitych i poszkodowanych (koniecznie zapisane inną, odróżniającą się czcionką). Na koniec można dorzucić jakiś rodzynek czy ciekawostkę - najlepiej coś przykuwającego uwagę: złamanie otwarte kręgosłupa, ciała zwęglone napalmem czy zgwałcone niemowlęta. Alternatywą może być informacja, czy dany fakt zmienił sytuację na tokijskiej giełdzie.
Aby przećwiczyć sztukę tworzenia podobnych tekstów proponuję proste ćwiczenie - proszę uzupełnić poniższą wiadomość:

"W afrykańskim mieście ........, dnia ........., doszło do ........... Jest to efekt ciągnącego się przez lata konfliktu plemiennego, który pochłonął już ........, a ......... pozostaje bez dachu nad głową. Nikt nie potrafi powiedzieć, jak ugasić ogień tej krwawej wojny. Najciekawszą propozycją jest zrzucenie ................."

Czy czujecie się jak dziennikarze z pierwszych stron? Jakie to uczucie? Podzielcie się z nami swymi reflekcjami listownie. Adres znacie.

DEKOMPRESSSSJEMUUUUUZYCZNE DZIŚ - CHÓREM

Dopóki żółte ręce dotykają  Naszych niepokalanych nóg,  Nasze nogi nie będą niepokalane,  Ale żółte ręce nie będą za to żółte,  Bo przecież ręce obcięte nie mają kolorów  A cóż innego robić z rękami, które dotykają Naszych niepokalanych nóg  Jeśli nie obcinać.  Wtedy tylko nasze nogi będą niepokalane,  Jak i cała reszta  Naszego Świętego Ciała,  Które będzie mogło z czystym sumieniem  Oddać się rozkoszom świętocielesnym  Lub pójść na sok z czarnej porzeczki  Do pobliskiego i ulubionego baru,  Co w rezultacie często wychodzi na to samo.

JAK TO SIĘ ROBI

Z bagna cywilizacji i śmietnika techniki wraz z grupą interwencyjną do specjalnych poruczeń na ekologicznych rowerkach trzykołowych - bezpieczeństwo liczy się przede wszystkim w dobie zabójczych prędkości, przy których nawet spadając z roweru można zginąć pod kołami wielotonowej ciężarówki - udajemy się na ciche i bogate łono przyrody, aby zburzyć mit foliowanych płynów i dowieść, że prawdziwa wieś przetrwa brudny świat plastikowych pojemniczków

mógł przyjechać". "To nasz sukces!" ucieszyliśmy się, choć słońce jeszcze nie zaszło. Na wyspie, do której przeprawialiśmy się przez niemal godzinę, zaatakowani przez olbrzymie owczarki i przegnani głośnymi okrzykami nie zastaliśmy mleczarni. Po powrocie spotkaliśmy znajomego rybaka, który także nigdy tu nie widział żadnej mleczarni, ale za to często tu przyjeżdża, bo lubi ryby. Wieczorem wyciągnęliśmy z naszych lnianych tobołków przenośne żarna i woreczek prosa, po czym na kamieniu rozgrzanym w ognisku upiekliśmy podpłomyki i poszliśmy spać. Jakież było nasze zdziwienie, gdy w nocy sympatyczni mieszkańcy chcąc zrobić nam niespodziankę obudzili nas głośnymi krzykami i jazgotem psów oraz waleniem kijami i pokazali nam to, czego szukaliśmy: szeroką Drogę Mleczną do Mleczarni.

Poranek obudził wieś jak co dzień, trelami ptactwa i porykiwaniami inwentarza. Wszystko toczyło się zgodnie z ustaloną przed wiekami kolejnością... Czy jednak wszystko?
Różnicę pierwszy dostrzegł Bednarczyk, miejscowy listonosz, który urozmaicając sobie codzienny trud, wybrał się przy wolnej sobocie podziwiać mgąy unoszące się z nadbużańskich łąk. Z zadowoleniem i jakimś zachwytem obserwował kłębiące się białe opary, które mieszały się i tworzyły nierealne, magiczne kształty. Mgła, która go otoczyła, odcięła go od wszelkich dźwięków z zewnątrz. Wokół zapanowała biała cisza, przerywana z cicha pluskiem ryby rzucającej się ponad nurt rzeki.
Wiatr delikatnie rzeźbiąc opary wokół olśnionego pięknem natury obserwatora, stworzył w pewnej chwili coś, co przykuło jego uwagę. Listonosz Bednarczyk przetarł ze zdziwienia oczy: to był ciemny, ogromny kształt jakby gigantyczny krab lub przechylony na burtę lotniskowiec, albo... Bednarczyk bał się wypowiedzieć to słowo, ale samo jakąś nadnaturalną siłą wydobywało się z jego ściśniętego strachem gardła: "po... po... po..." - wyjąkał. Naraz zrobiło mu się zimno i gorąco. Kurczowo ścisnął w dłoni pasek swojej torby na listy, z którą nigdy się nie rozstawał. Wrażenie olbrzymiego, kołyszącego się na delikatnych falach rzeki kształtu pozbawiało go możliwości logicznego myślenia. "To przecież niemożliwe..." - szepnął ściągniętymi, zbielałymi ustami. Nogi, pokonując dygot same rzuciły się do ucieczki, a za nimi reszta Bednarczyka, jego nieodłączna torba na listy i czapka.
Biegł ile sił potykając się, a kiedy wyrwał się z mlecznego obłoku, a pod nogami poczuł ubitą ziemię drogi gminnej na Opole zakrzyknął: "Ludzie! ludzie...!". Płuca pękały mu z wysiłku, ale wytrwale pędził w kierunku kościoła. "Księże proboszczu, tam... nad rzeką..." Ksiądz Chróścik nie potrzebował więcej słów. Chwilę później w kierunku Bugu biegła już cała grupa: zziajany i przestraszony listonosz, podekscytowany ksiądz Chróścik w rozwianej sutannie i Jasielczyk, szwagier sołtysa uzbrojony w widły.
Gdy dobiegli na łąki mgła powoli się rozwiewała. Krótko pokręcili się po brzegu wypatrując i nasłuchując, a Jasielczyk nawet trzonkiem od wideł obmacał dno rzeki. Nigdzie jej nie było. Nigdzie nie widzieli ciemnego złowróżbnego kształtu. W milczeniu patrzyli na recztki unoszącej się mgły. Bug toczył swoje wody leniwie, zza chmur powoli wychynęło słońce, opodal rozległ się skowyt łańcuchowego Burka.

Do Kuligowa powracało życie.

Hallo, hallo, tu wasz ulubiony reporter z krainy kuligowskich łąk mlekiem i miodem pły... tfu, no właśnie, zagalopowałem się. A propos kopytnych, to trzeba Wam wiedzieć, że moją relację sponsoruje słynna Crufca f Truskafky. A ja właśnie jako typowy mieszczuch, przyzwyczajony do oślizgłych woreczków wypełnionych cieczą z kożuchami postanowiłem zweryfikować moje wiadomości nabyte w starszakach i dociec, skąd się owo mleko bierze. Przemierzywszy wiele kilometrów łąk nadbużańskich, brodząc wśród solanum tuberosum, przepytawszy kilka zdziwionych krów, odwiedziwszy kilka miejscowych mleczarni, które okazały się albo przetwórniami mniszka lekarskiego, albo miejscami, gdzie miejscowa gawiedź rwie sobie mleczne zęby, doszedłem do jedynego wniosku: fabryki białych kożuchów są typowo miejskim wynalazkiem. Nie wierzcie zatem w te opisy rzekomych zawodów w dojeniu krów, których echa jakże często są spotykane w naszej literaturze (chociażby: "Daj, ać ja pobruszę, a ty poczywaj!", albo "Kończ Waść, wstydu oszczędź!"). Powiedzmy sobie szczerze: w dobie postmodernizmu mleko powstaje jako produkt uboczny w produkcji margaryny "Zocha". A jak powiada redaktor Krzysztof I.:
"...postmodernizm podsumowuje kilometry tłumaczeń niezrozumiałych sensów."

Zatem - od mleka z daleka!!!

Wasz Gonzales

Dwóch Łużyczan w jednym dopomogło mu powstać spod łupiących zaostrzonym połyskiem kół drezyny. Som Nam Bulique'owi po siedmiu godzinach zmagań nie objawił się jeszcze cudowny cud przemieszczania ziemi na wskroś. Odłożywszy go ściągnął cugle przeznaczenia i, smagnąwszy biczem, spiął ostrogi. Koń się nie pojawią.
Uważny radioamator dostrzeże konsternację, jakiej doznał koń. Zważywszy jednak na absencję konia, Som Nam Bulique nie dzielił z nim bólu istnienia. Nieustraszony rozbijał strzeliste po horyzont ryżowe źdźbła tym, czym jak opiewa baskijski wieszcz E. Stachura, wyciosane są Meksykanki.

Przedzierał się, a w wędrówce ku słynnemu Xiang Tan paraliżował opinię publiczną, ale Bulique'ów nie napotkał. Szła zaś drogą pewna liczba Mandarynków Lewych, których napotkał. - Wy jesteście Liczba Mandarynków Lewych? -

- Bilet miesięczny i paczkę papierosów.

- Trzy pięśdziesiąt. A w ogóle jak leci? - Nieźle, tylko śnił mi się dziś koń Przewalskiego. - Niech wtem powstanie ów, na którem wzrok stężał bezimienny, a pióropusz nienawistny brzemion siłą bezładu onego niechaj bęc.

Som Nam zmarł na kilka chwil dla dodania sobie kurażu. Zaistniał pod Szanghajem, gdzie delegacje z mnogiej Azji Mniejszej rozkładały pod stopą jago dywany. Były to perskie nieloty, wybrakowane odrzuty z odlewni, niemniej krwiożerczy uśmiech Soma powalił go na materiał, rozkładał go nieubłaganie opanowując każdy fibr tkanki włókna. Kawałkował, palił, pożerał przerażający, błazeński śmiech, wykrzywiając czaszkę, przepoczwarzając na miałki proch kości. Zniekształcone, powykręcane żebra walały się pod apokaliptycznym jarzmem błyskawic. Som wstał. Naokoło roześmiane Chinki pędziły na rowerach. Pani Zhou pełła. Zjadłszy wypił i
cdn.

MODAMODAMODAMODAMODA
MODAmoda

MODA

KOMIKS

---

Walcząc z upadkiem jakości materiałów w "Słonecznych" mamy dla was prawdziwą sensację przez duże SĘ. Miesiące ciężkiej pracy, szpiegowania, przekupywania przekupnych, zastraszania strachliwych zaowocowały: dziabnęliśmy dane dziarskim dziennikarzom DTV, tak sprawnie ujawniającym wszelkie tajemnice konsumentom swojego programu. Jak się dowiedzieliśmy oni skombinowali je z archiwum MSW i UOP. Po drobiazgowym śledztwie nasz wiewióry dały nam cynk, że z kolei UOP po brawurowej akcji (nie obyło się bez strzelaniny i scen łóżkowych) zdobym poniższe zdjęcia kładąc trupem agentów Mossadu*. Głębiej w tą jakże drażliwą i ciekawą sprawę już nie udało się wniknąć. Pozostają domysły, kto mógł jeszcze maczać w tym palce - CIA, a może Eskimosi? KGB, a może Marsjanie? Oto nigdy nie publikowane, absolutnie tajne, zdobyte z ogromnym trudem zdjęcia najbardziej tajemniczej postaci naszych czasów: Świętego Mikołaja. Jeżozwierz