Mike Olfield poszedł śladem hollywoodzkiego przemysłu filmowego. Wydał "Tubular Bells III", kolejną część swojego najsłynniejszego albumu "Tubular Bells" z 1973 r., który sprzedał się w nakładzie 20 mln egz. Najnowsza płyta łączy nastrój monumentalnych nagrań z początku kariery muzyka z przebojowością piosenek wydanych w latach 80. na płytach "Crises" i "Five Miles Out".
     W tajemniczą atmosferę nowych nagrań Olfielda wprowadzają nas dźwięki szumiącego wiatru oraz pianina, które w "The Source Of Secrets" przypominają muzykę do "Archiwum X". Rytm perkusji oraz motywy syntezatora nawiązują do ostrej muzyki tanecznej. Tylko brzmienie gitary Olfielda pozostało nie zmienione. Finałowe solo zagrane w bardzo wysokich rejestrach jest jak echo dawnych albumów. W miniaturze "The Watchful Eye" brzmi jak harfa, w "Outcast" bardziej metalicznie.
     Najbardziej zaskakujące w trzeciej części "Tubular Bells" są motywy muzyki etnicznej. To ukłon w stronę muzycznej mody, choć trzeba przyznać, że Olfield nie uległ jej całkowicie. Etnicznie brzmią wyłącznie partie wokalne śpiewane przez Amar i przywołujące muzykę Dalekiego Wschodu. Najwspanialszą wokalizę wykonuje jednak Rosa Cedrón w "The Inner Child". Zagrane na akustycznej gitarze "Serpent Dream" to odwołanie do flamenco i ducha słonecznej wyspy Ibizy, na której mieszka Olfield i gdzie nagrana została płyta.
     Różne będą oceny muzycznych autocytatów Olfielda. Starszym fanom "Outcast" przypominać będzie dawny hit "Shadow On The Wall", choć bardziej nasycony jest zagranymi po mistrzowsku partiami gitarowymi. Młodsi potraktują utwór jak muzyczne odkrycie. Podobne reakcje wywoła najbardziej melodyjny przebój "Man In The Rain", w którym, głosem łudząco przypominającym Maggie Reiley z "Moonlight Shadow", zaśpiewała Cara. Finał w "Far Above The Clouds" budzi dreszcz emocji. Monumentalne dźwięki dzwonów i gitary mogą poruszyć niebo i ziemię.