"...for me music is like something organic, that comes from the inside of me." Michael Gordon Oldfield urodził się 15 maja 1953 roku w Reading w  Wielkiej Brytanii. Siedem lat później namówił swego ojca, Raymonda Henry'ego Oldfielda (lekarza pochodzącego z rodziny z muzycznymi tradycjami) na kupno pierwszej w życiu gitary. Od tej pory Mike każdą wolną chwilę spędzał na ćwiczeniu gry na tym instrumencie.
Jako nastolatek grywał w klubach. W wieku czternastu lat stworzył wraz z siostrą Sally duet folkowy Sallyangie (nagrali razem album Children Of The Sun ). W 1968 roku Mike wspólnie ze starszym bratem Terrym założył na krótko zespół rockowy Barefoot. Zarówno Sally, jak Terry zostali później zawodowymi muzykami i nagrywają własne płyty (patrz strona "Inni Artyści")
Po rozwiązaniu Barefoot Mike zatrudnił się jako basista w grupie Kevina Ayersa, w której później przejął obowiązki pierwszego gitarzysty. Ten okres życia zaowocował przyjaźnią z  klawiszowcem grupy, Davidem Bedfordem, wykształconym kompozytorem i pianistą, który wprowadził Mike'a w tajniki komponowania muzyki symfonicznej.

    W roku 1970 Mike Oldfield nagrał przy pomocy wypożyczonego magnetofonu dwuczęściową kompozycję, w której zawarł najlepsze ze swych pomysłów muzycznych, grając samodzielnie na kilkunastu różnych instrumentach. Nie potrafił zainteresować swym projektem żadnej wytwórni, dopóki nie trafił do studia Richarda Bransona i  Toma Newmana. Branson podjął się wydania płyty jako pierwszego wydawnictwa nowozałożonej wytwórni Virgin. Album Tubular Bells ( Dzwony rurowe ) ukazał się w  maju 1973 roku, a sukces który odniósł okazał się jednym z największych w historii muzyki.
Uciekając przed rozgłosem który przyniosła Oldfieldowi płyta Tubular Bells artysta przeprowadził się na prowincję, gdzie kontynuował tworzenie bogato aranżowanych, starannie realizowanych suit instrumentalno-wokalnych wypełniających kolejno albumy Hergest Ridge, Ommadawn oraz Incantations. Stronił od ówczesnych muzycznych mód (punk-rock, disco), czerpał natomiast inspiracje z muzyki folkowej Wysp Brytyjskich, muzyki afrykańskiej, muzyki dawnej, z obcowania z naturą (jazda konna) oraz z latania (w roku 1979 zdobył licencję pilota).
Następne dwa albumy ( Platinum i  QE2 ) zawierały utwory krótsze i bliższe muzyce rozrywkowej. Do roku 1979, kiedy to zdecydował się wyruszyć w pierwszą w swej karierze trasę koncertową, Oldfield unikał estrady.

    W latach następnych Mike Oldfield obok rozbudowanych utworów wykonywanych z symfonicznym rozmachem umieszczał na swych płytach ( Five Miles Out, Crises, Discovery, Islands, Earth Moving, Heaven's Open ) także przebojowe piosenki. Niektóre z jego tekstów zawierały bezpośrednie przesłanie ( Shadow On The Wall był na przykład dedykowany trudowi walki Polaków z komunizmem). Zdarzało się, że Oldfield brał na siebie rolę wokalisty, najczęściej jednak zapraszał do studia gości ( Maggie Reilly, Barry Palmer, Max Bacon, Jon Anderson, Bonnie Tyler, Roger Chapman i inni). Na płytach z lat 1985 - 1991 śpiewała jego ówczesna towarzyszka życia Anita Hegerland, z którą ma dwójkę dzieci.
W 1984 roku skomponował muzykę do filmu The Killing Fields.

    Nagrywając w roku 1990 płytę Amarok Mike Oldfield powrócił do tworzenia albumów składających się z jednej bogatej w melodie i pomysły aranżacyjne oraz wykonanej z wirtuozerią suity. Dowiódł też, że najlepiej czuje się otoczony własną muzyką, poszukując nowych brzmień i pomysłów, przeplatając je drobnymi cytatami ze swych wcześniejszych utworów.
W 1993 roku, w 20-lecie swego debiutu Oldfield zaprezentował album Tubular Bells 2, dzieło oparte na pomyśle z pierwszej płyty, lecz zrealizowane w dojrzalszy sposób oraz z zastosowaniem nowoczesnych technik nagraniowych. Wydanie albumu poprzedzał koncert premierowy zorganizowany na dziedzińcu edynburskiego zamku. Płyta została przyjęta z entuzjazmem zarówno przez fanów, jak i przez krytyków muzycznych.
Trzy kolejne płyty Mike nagrał w swym domu na Ibizie. The Song Of Distant Earth była cyklem utworów opowiadających o przestrzeni kosmicznej. Voyager zawierała muzykę inspirowaną folkiem brytyjskim. Na albumie Tubular Bells 3 znalazł się nowy materiał luźno związany z kilkoma pomysłami muzycznymi zaczerpniętymi z wcześniejszych dokonań. Fani Oldfielda byli zachwyceni pomimo, iż krytyka przyjęła album niezbyt życzliwie.
Kolejną płytę, Guitars, Oldfield zrealizował jedynie z wykorzystaniem różnego rodzaju gitar. Dowiódł tym samym, że po 26 latach solowej kariery wciąż jest pionierem nowych technik gry na tym instrumencie. W lipcu 1999 roku trasa promująca ów album przywiodła Mike'a Oldfielda po raz pierwszy do Polski...